કેવું હતું ને પેલું બાળપણ,
જેમાં ન હતી કોઈ મથામણ.
રમતા દરરોજ ધૂળ અને પાણીથી,
અને કપડાંને કરતાં એવાં તો મેલા.
કે પછી ચૂપચાપ સાંભળતા મમ્મીનું ભાષણ.
કેવું હતું ને પેલું બાળપણ...
શાળા એ જવાની પણ મોજ હતી ને,
શિક્ષકોને કરાવતા નવા ઊપનામો ધારણ...
કેવું હતું ને પેલું બાળપણ...
ત્યારે થાતું કે ક્યારે મોટા થઈશું અને -
માણવા મલશે જિંદગી અમને પણ,
હવે,લાગે છે કે કંઈ નથી મોટાં થવામાં.
અહિં તો છે વેરાન રણ...
કેવું હતું ને પેલું બાળપણ...
એ જૂની શેરી અને ફળીયાંને જોતાં,
શોધું છું હું એક જ કારણ...
કે ક્યાં ગ્યું એ મારું બાળપણ...
No comments:
Post a Comment