દરેક બાળકનો પોકાર મારો શું વાંક ?

ચાર બાળકો
તૂર્ક, પર્શિયન
એક આરબ અને કૂર્દ
ભેગાં મળી માણસનું ચિત્ર દોરતાં હતાં.
પહેલાએ એનું માથું દોર્યું
બીજાએ એના હાથ અને ઉપલાં અંગો દોર્યાં
ત્રીજાએ દોર્યા એના પગ અને ધડ
ચોથાએ એના ખભા પર બંદૂક દોરી.

– શેરકો બીકાસ (ઈરાકી કૂર્દિશ)
(અનુ. હિમાંશુ પટેલ)

ક્યારેક કોઈ એક જ કવિતા આખા અસ્તિત્વ માટે પણ પર્યાપ્ત હોય છે. આ કવિતા તરફ જુઓ. કેટલી નાનકડી અને કેટલી સરળ ! પણ વાંચો અને ભીતરથી ચીસ ન ઊઠે તો આપણા માણસપણા અંગે શંકા જરૂર કરવી. આપણી ‘સંસ્કૃતિ’ હવે કેટલી હદે વણસી છે એનું આ તાદૃશ ઉદાહરણ છે. આપણું સર્જન પણ વિનાશ સાથે જ જોડાયેલું છે અને આ વાત આપણી ગળથૂથીમાં જ પચી ગઈ છે કદાચ.અને કદાચ એટલે જ હવે થાય છે કે ઝાઝું જીવવામાં કોઇ માલ નથી.કારણ કે સૃષ્ટિને આમ પળ પળ મરતાં જોવાની મારી ત્રેવડ તો નથી જ.

ચાલો એક વાર્તા કહું કે, જે મે ક્યાંક વાંચી હતી..
એક જંગલમાં ભરવાડોનાં છોકરાઓ પોતાનું ધણ ચરાવતા હતાં.ત્યારે જંગલમાંથી ટ્રેન પ્રસાર થઈ.છોકરાઓ રાજી થઈ ચીચીયારી પાડી હાથ હલાવી ટ્રેનના બધા જ મુસાફરોનું અભિવાદન કર્યુ.પણ ટ્રેનમાં બેઠેલ એકેય મુસાફરે એ અભિવાદનનો કોઇ જવાબ ન આપ્યો.પરિણામ સ્વરુપ ભરવાડોનાં છોકરાઓ અકળાયા અને એમણે હાથમાં પથ્થર લઈ બીજી ટ્રેનની રાહ જોવા લાગ્યા.કે હવે જે ટ્રેન આવે તેના પર પથ્થર મારીશું.
અને બીજી ટ્રેન પણ આવી,પણ ટ્રેનમાં બેઠેલ એકે એક મુસાફરે બાળકો સામે સ્મિત આપી હાથ હલાવી બાળકોનું અભિવાદન કર્યુ,અને બાળકોનાં હાથમાં રહેલા પથ્થરો નીચે પડી ગયા.

બોલો શું કરશો..? આતંકવાદી પેદા કરીને એને મારશો કે એને પેદા જ નથી થવા દેવું.?
નિર્ણય આપણા હાથમાં છે.
પ્રેમપુર્વક જીવો અને જીવવા દો.કોઇ રડતાને ના હસાવી શકો તો કોઇ હસતાને રડતા ન કરવાની સમાજ સેવા ચોક્ક્સથી કરજો…!

બોલો શું માનો છો ?
-મીત.